Home » Limba Sarda » Patatu Salvatore » Salvatore Patatu: Sos loculos de su campusantu de Santu Giuseppe

Immagini del paese

Castello 46.JPG

Statistiche

Tot. visite contenuti : 11349727

Notizie del giorno

 
Salvatore Patatu: Sos loculos de su campusantu de Santu Giuseppe PDF Stampa E-mail
Venerdì 18 Gennaio 2008 20:09


Passadu su riu de Chirralza, paret chi si cambiet, non solu 'idda, ma adderettura nassione, tantas sun sas differèntzias chi si b'intoppan. Sas roccas càmbian colore, sun pius appuntidas, pius fragassadas da su bentu e da sas abbas; in sos istrampos e in sas percias bi creschet mattas de fiughìndias minudeddas, ma saboridas chi non benit a bene. In sas baddes e in sos roccalzos si b'ispràminan crabas biancas e nieddas chi, abbaidèndelas da-e tesu, paren màttulos de lana anzonina prontos a barminare.

Sas mattas de chessa sun pius bascias, ma pius birdes e aupadas; da sas raighinas suas sos cadduresos de Su Sassu, unu tempus, bogaian sa coighina pro fagher su mezus carvone, innanti chi sa Butangas, cun cussa malasorte de gassu in àmpulas, lis esseret fattu cuncurréntzia, ponzèndelos a culu in terra de su tottu. In d-ogni chizolu bi creschet su mudeju che pilu in pedde; sa 'inistra e sa brundedda, bonas pro usciare sos porcos, profuman sas baddes e coloran sos muntijos; fintzas su finujanis, in Su Sassu, est pius altu e pius intensu e profumadu. Sos nuraghes bi sun che semenados e non mancan àtteros sitos archeològicos de vaglia manna.

Ma non sun solu custas sas differèntias, ca fintzas sa limba est diversa; e non de pagu: si faeddat su cadduresu, ne pius e ne mancu comente lu faeddan in Tèmpiu, chi, de sa Caddura, est cunsiderada sa tzittade pius importante. E puru sas domittas bascias sun pretzisas a sos istatzos cadduresos de Aggius e Bortigiadas. Si ti bi trattenes a drommire e a mandigare, t'abizas chi as ite a fàghere cun zente bona e istranzile, chi ti retzit cun tottu sos modos e onores; e ti faghet assazare cosas chi mai aisti crètidu chi esistian: iscartzoffa cun latte, raviolos dulches de regottu cràbinu, faitedda cun pizu, su panegottu e sa suppa cadduresa.

Custos abitantes de sas fratziones de Santu Giuseppe, Oluitti, Barrastone, Pubatta, Basile, Tèttile, Crabana, su Montiju 'e S'òmine e fintzas sos de su Ballarianu, chi sun sos pius attesu, sun attaccados a sas tradissiones issoro. Ma sun fieros e attacados puru a sos logos, a sas festas, mascamente cussas religiosas. Pro cussu aian ottènnidu da tempus meda de àere sa chejighedda de Santu "Iuseppa" e su campusanteddu chi bi fit de fronte, e b'est ancora. Duas cosas ottènnidas grascias a s'interessamentu de zente pertocca e de bona cultura chi in sos annos passados aiat fattu su cussizeri in bidda, non solu pro iscaldire sa cadrea e surzire gìggiulas intuccheradas, comente bi nd'at àpidu daboi. Sa cheja est dedicada a su babbu de tottu sos tribagliadores, su masrtuascia pius famadu, babbu de Gesù Cristu: e no est pagu, pro sos "Cadduresos" chi, ogni prima die de maju, ammanizan sa festa pius bella de sa zona, cun poetes, cantadores a chiterra e, a comintzare da paritzos annos, puru orchestrinas comente faghen in continente e in sas tzittades mannas che Tàttari, Olbia e S'Alighera.

Su campusantu e sa cheja an contribuidu meda a dare importàntzia a Santu Giuseppe, chi, da semper, est istadu cussideradu su cabulogu de Su Sassu Tzaramontesu. No est pagu pro una fratzionedda àere sa cheja e su campusantu. Tzertu de chejas bi nd'at in d-ogni logu in campagna: santa Bittòria in Mudditonalza, Santu Giuanne in Sa Mela, Sant'Anna in Lumbaldu, Santu Pedru in Sa Sia, ma de campusantu solu in Santu Giuseppe, cun tumbas bellas e cun iscrittas poètigas affrissionadas e cummoventes.

"Lu chi abà voi seti, noi lu érami; lu chi noi semmu abà, voi lu sareti”.
"Chista petra di màrmaru è istata pusata pa l'ammentu di babbu e mama a ipesi di la fiddola fèmmina e di lu fiddolu masciu più mannu". Su fizu minore, issentidu e irriconoschente, abbabbaucadu da sa muzere continentale, no aiat postu mancu unu soddu pro pagare sas ispesas de su fràigu de sa tumba e bisonzaiat de lu fagher ischire. Ma una de sas iscrittas pius bellas est cussa de sa tumba de tia Bigliana fatta da sa fiza: "Mamma cara, ti ni sei bulata in cielu". E pius a sutta: "A ispesi di to fiddola Malgarita e di to jènnaru Antoneddu". Cudda coltza tia Bigliana! Si ch'est bolada in chelu a ispesas de sa fiza Margarida e de s'affessionadu ènneru Antoni.

A narrer totta sa veridade, Erula puru at àpidu semper su campusantu, sa cheja e àtteras cumbenientzieddas, però custa, chi est sa fratzione pius manna de tottu sas àtteras, meritat unu cunsideru a banda, ca at sempre lottadu pro diventare comune autònomu; e comente podiat pretèndere de lu diventare si no aiat nessi sa chejia e su campusantu? Erula apparteniat a su comune de Pèrfugas; e Santu Giuseppe, cun tottu sos "clientes" de su campusanteddu, a Tzaramonte. E tantu aiat fattu s'amministrassione de cussu comune pro sos abitantes de sas fratziones: lis mandaiat su postinu ogni die a che giùghere e a leare sa posta de imbiare; bi mandaiat duos iscolabus pro giugher sos pitzinnos a sas iscolas mèdias de bidda.

E su campusanteddu? Non lu lassaiat gai abbandonadu no! Ca ogni tantu bi imbiaiat un'òmine a lu tzappare, a lu pulire, a contivizare sos fiores e pudare sas piantas. Comente aiat fattu in su campusantu de idda, in su 1971, b'aiat fraigadu sos lòculos; una manera pius moderna pro acolomizare su logu. Su sìndigu aiat fattu una cosa meravigliosa, ca accunsentiat, puru a chie aiat pagu dinari, de àere una accollocassione detzente, unu loghiteddu a inue approdare a sa fine de sas tribulias de sa vida. Sos lòculos fin istados fraigados cun su 'inari mantessi de chie los cheriat e los deviat trattare a chi morte sua; fin, comente si podet nàrrere in limbazu modernu, autofinantziados. Chie cheriat su lòculu, andaiat a s'assentare in comune, daiat un'accontu e, a fràigu cumpridu, pagaiat ru restu e diventaiat padronu de sa domitta de s'àtteru mundu, cun s'ispera de b'intrare su pius a tardu possìbile.

Sa notiscia, chi su comune faghiat sos lòculos, s'est isparta in sas fratzioneddas de Su Sassu che s'usciareu in sa campagna. Sa zente leaiat sa Sitaredda, su pullminu de noe postos chi ogni die, cando non si guastaiat, pigaiat a bidda, a dare s'antètzipu in municìpiu pro comporare su lòculu. Sos primos an puru seberadu su mezus logu, a cara a sole o palumbrinu, a segundu de comente lu cherian. Maridu e muzere lu podian seberare unu a costazu a s'àtteru, pro istare umpare fintzas in cuddu mundu, isperende in d-unu mezus trattamentu.
In pagas dies, sos lòculos los an bèndidos tottu che chi esseret istada figu de trìulas, chi, si non la bendes subitu, si falat a unu cumassu e non giuat pius.

Sa die chi an comintzadu a los fraigare, tottu sos comporantes, accumpagnados da su cussizeri de sas campagnas, fin presentes inie, chie dende cussizos, chie mesurende e sestende; e àtteros bantende s'amministrassione, mascamente su sìndigu, chi, cun cuss'idea geniosa, accunsentiat puru a chie fit pòveru, de àere unu bìcculu de losa pro nde tostare sos ossos da terra e da s'umididade. Mastru Antoni e sos duos maniales fin cunsiderados guasi tres eroes; sa zente lis giughiat s'abba frisca a buffare, sa birra e puru calchi fiascu de binu a chie fit fraighende "li casareddi di la nostra molti".

Su primu a trattare "la casaredda di la molti" est istadu tziu Salvadoreddu, chi a printzìpios de s'ijerru l'est morta sa muzere. Non lu podiat baliare, cuddu pover'òmine. "Cottu e magnatu", aiat nadu sucutende cando che fin tzacchende a intro su baule de sa muzere. Appena comporadu e subitu trattadu, che chi esseret istadu sa "Nuova Sardegna". Aian vìvidu umpare pius de chimbant'annos e non pensaiat de dever affrontare sos annos de sa 'etzesa chena Giedda, s'amore sou, s'ùnigu, de totta sa vida. Sas dies benidoras si li presentaian mìseras e iscurigosas, comente niedda fit s'aera su sero de sos funerales, chi minettaiat tempesta. Pariat chi sas fortzas de sa natura, issas puru, fin tentende de si ribellare a s'ingiustiscia de si che trazare cudda pòvera fèmina, chi no aiat àpidu mancu su tempus, e sa sudisfascione, de lu ìdere finidu cuddu lòculu.

Pro supportare mezus sa mancàntzia, ogni die, tziu Salvadoreddu andaiat a l'acciappare e a li giugher unu màttulu de fiores friscos appena 'oddidos da s'appitu addausegus de sa domo. E faeddaiat cun sa morta.

"Amori meu, li naraiat, già ti l'aggju cumparatu lu lòculu, ma pa' impitallu umpari, eu a fiancu a te e tu a fiancu a me, comenti semu stati tutta la ita, illi dulori e illi festi, ill'abbundàntzia (poca) e illi necessitai (tanti). Ma eu no resistu, ti lu gjuru chi non resistu a lacatti a la sola in chisti muri frischi e iscunsulati. Eu mi ni engu cun tecu".

Cudda fèmina li riiat da su retrattu e non li naraiat ne si ne no. Tando issu, abbaidendesindela fissa, imbarende a li dare sa risposta, si giraiat a dresta a abbaidare su lòculu sou, boidu e iscurigosu che-i sa grutta 'e su Giomperi, si sinnaiat e si ch'andaiat, acchidende a s'incras a si che tzaccare pro fagher cumpagnia a sa muzere. Passan sos annos, ma su tempus non resessit a nd'iscasiddare su dolore forte e acutu de cuddu poveru òmine chi, mancarri epat comintzadu a b'andare a die in mesu a giugher sos fiores a sa muzere, si bi tratteniat de pius arrejonende e cunfidèndeli penas e dolores e, a narrer sa veridade, cummentende cun issa calchi lenda puru.

Daboi de paritzos annos, Erula, da fratzionedda de Pèrfugas, realizat su sònniu de tottu sos abitantes suos: diventat comune autònomu. Benin tracciados sos cunfines tra Tzaramonte a cudd'ala de su riu de Chirralza, inglobèndeche su campusantu, sa cheja e sas iscolas elementares de Tèttile e de Santu Giuseppe.
Sos sìndigos de sas biddas interessadas, Tzaramonte, Pèrfugas, Tula e Otieri, cun sos àtteros cumponèntes de su cummitadu, s'aunin a fagher sos verbales e sas dilliberassiones netzessàrias pro su passazu de sos benes a su comune nou, chi naschiat tra milli festas e falòldias de ogni iscera e calidade. Tottu sos fràigos prùbicos sun passados, edducas, a su comune de Erula, francu sa chejaredda de santu Giuseppe, chi est restada a sa parròcchia de Tzaramonte, mancarri ch'esseret istada in territòriu de su comune appena nàschidu.

Sos erulesos s'an dadu ite fàghere pro intrare in possessu de sa cheja puru, comente pariat chi deviat èssere, minettende isciòperos e àtteras frommas de lotta. Ma chie deviat detzìdere in matèria religiosa, de cheja e de ànimas, fit s'archipiscamu de Tàttari, chi sos erulesos non los at mancu retzidos, fattèndelis ischire chi sa cheja restaiat a sa frebania de Tzaramonte; sos erulesos bi podian intrare cando cherian. S'arcanu est fàtzile a comprèndere, calaite Erula, comente e piscamia, est istada assignada a Ampùrias, est a narrer a Tèmpiu. Lassende sa cheja a Tzaramonte, restaiat in s'archipiscamia de Tàttari, comente est ancora e non faghiat cussu regalu a sos Cadduresos. Si nd'esseren fraigadu de chejas si nde cherian. Sos erulesos, umpare a sos àtteros fratzionantes, no an bistentadu meda a si dare una calmada e a si resignare ca "La cosa chi faci lu vèscovo è sempre cosa fatta be'".

Nisciunu impidimentu pro passare a Erula puru sos lòculos de su campusantu de Santu Giuseppe; solu chi su sìndigu de Tzaramonte (in su peristantu nd'aiat cambiadu tres de sìndigos), passende sas cunsignas, s'est ismèntigadu de nàrrere a su sìndigu de Erula chi sos lòculos passaian a su comune nou, ma fin istados comporados, pagados e assignados a sos padronos, chi nde devian intrare in possessu a chi morte issoro. Non fin, ducas, "lòculos prùbbicos", ma privados, padronattos e non de su comune. Nisciunu de sos padronos at mancu miminamente suspettadu chi calchi acché podiat nàschere in casu de morte de unu de sos padronos.

S'autonomia e su nòmene nou de su comune no aian miminadu s'intensidade de su dolore e sos sucutos de tziu Salvadoreddu, chi, daboi de tantos annos, fit leadu a esèmpiu de fidelidade a sa muzere, ca, ancora, non si daiat pasu. Antzis, fit torradu a l'imbisitare ogni die, ca como aiat una novidade in pius de cuntrestare cun sa morta: sos crìticos, sas imbeffaduras e sas leadas in giru a sos amministradores noos, chi mai in sa vida aian pensadu de sètzere in cadreone e diventare non solu assessores, ma mancu cussizeris, comente e Picciribàddara, su vicesìndigu, chi s'illoddiaiat in su buttighinu, faeddende de dillìberas e de variassiones de billanciu, chi no ischiat mancu ite fit nende e non resessiat a fàghere mancu su zero cun sa tatza. "Candu vi so meda fogli di frimmà - naraiat tziu Salvadoreddu a sa muzere - lu segretàriu, pa' no istà tutta la dì vigjulèndilu filmà, li dà un timbru, chi pari una zampa di jaddina, e cussì faci più lestru lu dovere".

Su primu attunzu de Erula comente e comune autònomu, est ammentadu pro un'influèntzia mala chi at leadu in pienu tottu sos chi aian passadu sa sessantina; e calecunu che l'at puru ispicciadu. A tziu Salvadoreddu, chi sos sessanta los aiat passados da-e meda, l'at leadu a duas manos, dèndeli una istrattamazada chi l'at lassadu tottu istontonadu. Frebba a baranta, sidis de non poder istare, caentu e suore che messende. In su sonnu li 'eniat de fronte sa muzere a bratzos parados, comente e chi si che lu cheriat giùghere a su chelu cun issa. Issu grusciaiat sa conca e si che 'idiat intrende in su lòculu, che in d-una gallèria de trenu, intrende, intrende a totta fua, che trajinadu da una fortza misteriosa; e custu lòculu si trasformaiat in una conchedda manna, longa cantu s'eternidade, chi no arriviat mai a fundu. Bidiat sos muros passende a ratzigadura comente e cando sa Sitaredda si mujaiat ratzighende sos tuvos de Santa Maria de Aidos. Daboi si 'idiat falende in basciu intro a unu puttu, sempre pius a fundu, chena arrivire mai e, tichirriende comente e chi lu fin iscrastolende, si nde ischidaiat tottu sueradu, nende: "Mudderedda mea bella, eu oddu venì cun te! Ma ca ti li poni li fiori illu lòculu si eu socu moltu? Viggiula a te lu chi voi fa, eu socu prontu".

Sònnios trumentados, bisos istrambos, fundaccios malaittos, ma sa pedde li restat attaccada a s'ossu e, mancarri mastrattu che soldadu in su barantatres, siat pro sa fibra forte che ferru, chi aian tottu sos chi aian fattu sa gherra europea, o siat pro sa muzere chi non l'at chèrfidu pro l'accunsentire de sighire a li ponner sos fiores, fatt'istat chi tziu Salvadoreddu est resessidu a si l'iscampugliare e a la fagher franca. Antzis, de comente s'est sentidu appena appena illebiadu, acciopat unu màttulu de grisantemos e tuccat a campusantu pro los ponner in su lòculu de sa muzere. Ma, arrividu addainanti a su lòculu, restat abbabaucadu, addaghi bidet chi su lòculu a costazos de sa muzere, chi aiat pagadu in dinari contante; su chi deviat trattare issu, a chent'annos esseret istadu; in su cale aiat postu tottu sas isperas e sos disizos suos de istare a costazos de sa muzere pro sa vida eterna, fit istadu occupadu da un'abusivu, mortu de influèntzia in cuddas pagas dies chi issu non fit pòtidu andare a campusantu.

Si lamentat cun sa muzere, guasi brighèndela, comente e chi sa culpa fit sa sua; ma subitu, a friastimos postos, in laras e in limba, tuccat a municìpiu a fagher sa chescia a su sìndigu, a fagher bàlere sos dirittos de padronu, de bonu pagadore sàbiu e previdente e maridu fidele. Su sìndigu e sos impiegados non nd'ischian nudda de custas affatzendas de mortos e issos devian pensare a sos bios.
"Ma eu socu iu ancora e pal chissu voddu fa valé li me' diritti. Eu aggju pacatu e socu lu patronu. Chissu abusivu aia d'andà in tarra, no eu".

Nde naschet unu putifarre chi aggiummai non brigan sas duas amministrassiones de Tzaramonte e de Erula. Tziu Salvadoreddu aiat rejione; sos pabiros cantaian giaru, issu aiat pagadu duos lòculos, nùmeru unu e nùmeru duos, unu a costazu a s'àtteru, e gai deviat èssere. S'abusivu che deviat bessire a carrela e lassare a Giedda in pasu, in s'isettu de che acollocare a issu, chi aiat tottu sos dirittos, de maridu e de padronu de lòculu. A isgiarire s'affatzenda non bi bastan duos meses, ca non solu devian esser chircados sos pabiros giustos, ma devian èssere interpellados tottu sos sìndigos chi fin passados in cussos annos, bogados a testimonzu sos impiegados, sos duos becchinos, sos tènnicos de sas duas biddas, attos notòrios e àtteras malasortes chi in d-un'uffisciu prùbicu non màncana mai.

In cussas dies, tziu Salvadoreddu at patidu che colora. Non resessiat a ch'ingullire sa trampa, ca, a narrer sa veridade, non fit fàtzile a che passare da-e subra. Sende in bida, sa muzere non l'aiat traittu mai, mancu cun su pensamentu! E como, a betzesa, cun sa muzere morta, s'acciapaiat traittu, pro culpa de s'incumpetèntzia de amministradores chena abilidade e chena cuscescia. Si sentiat currudu e affustigadu. Non solu sa muzere giughiat un'àtteru a costazu, retrattadu in su màrmaru a tales chi pariat riendesinde. Ma pensaiat puru a daghi moriat issu; si che 'idiat tzacchende in d-una fossa, a ossos a terra, in s'umididade pius niedda e fiagosa; a issu chi, pròpiu pro evitare tottu custu, aiat pagadu cun dinari contante e antibitzadu. A denotte torraiat a sonniare fundaccios e contrafundaccios, comente e cando giuhiat sa frebba; cun cuddu mortu abusivu chi si l'isgloriaiat cun sa muzere, comente e chi l'aperat campada issu pro chimbant'annos e pius e l'eperat giutta issu a la cojuare a s'altare de sa chejighedda de santu Giuseppe.

A de die ch'istaiat totta s'ora in comune, fattèndebi su caminu a ludu e, daiboi, tuccaiat a narrer tottu a sa muzere. E bi lu deviat nàrrere a s'iscuja, a boghe bascia, chi no ischiat mancu si l'intendiat, ca cuddu mortu male de abusivu, chi giughiat a costazos, pariat chi lu fit iscultende e si nde riiat, nende sutta a sos mustatzos:
"Tantu da chici non mi n'andu".
"Aremu a vidé si ti n'andi, a mala gana ti n'andi, chi no se' tu lu patronu", li rispondiat affuttadu tziu Salvadoreddu.

Daboi de una settantina de dies, però, sa giustiscia, comente e sa mariglia de triunfu, triunfat de abberu e su mortu abusivu benit trasferidu in d-una fossa in terra, attesu da su lòculu de tzia Giedda, non siat chi esseret pòtidu accampare àtteros dirittos. Cuddu coltzu, de comente su mantessi retrattu l'an acollocadu in sa rughe de linna, iffirchida in sa terra luzana, pariat chi aiat pèrdidu su risu de istraffuttèntzia chi teniat cando, tottu trònfiu, fit a costazos de Giedda. Pro unu paju de meses, in sas fratzioneddas de Su Sassu e in àtteros logos puru, non si faeddaiat de àtteru:
"Lu comunu nou a necessitai di dinà frischi e s'è vindendi li lòculi dui olti".
E gai a su primu funerale, cand'est mortu tziu Cimbreco, de comente lu intran in campusantu, acciapat un'ispèssia de guardia de onore ischierada a l'isettare. Tottu sos padronos de sos lòculos si che fin piatzados in campusantu, ognunu addainanti a su lòculu sou, piantones chena fusile, ma prontos e detzisos a gherrare su mantessi, cun su mortu o cun sos parentes, si appena appena faghian mustra de ch'intrare su baule inue non devian. E gai, a ogni interru, esseret fattu fiocca o ràndine, ascias de raju e temporadas, sa guàrdia de onore non mancaiat mai: ognunu addainanti a su lòculu sou, a difender su bìcculu de fràigu, chi galentiat s'eternidade, su bonu ammentu e, cosa importante mantessi, logu asciuttu e no ùmidu comente an sos poveraccios chi che sun suttaterra.

Como sun restados duos solu sos lòculos bòidos, ca sos padronos ancora sun bios. Su tempus, a pagu a pagu, si ch'at giuttu guasi totta sa guardiania. Su sole lughet in su retrattu risulanu de tziu Salvadoreddu; a costazos de sa muzere, paret chi si li leggiat in laras sa cuntentesa. Sa rughe de s'abusivu, in su chizolu pius attesu de su campusantu, s'est unu pagu imbetzada e, cun issa, su retrattu tristu e affriggidu.

Sun restados bios tziu Giagaradu, accurtzu a sos norantannos, e tziu Bolabola, norantaduos. E ancora oe, appena intenden sonende sa trista campana de s'isperu, tuccan currende a campusantu (comente bi lis accunsentit s'edade) a leare sa postassione in trincea, comente e cando fin in sos rodones de Vittorio Veneto e de Caporetto.

Le foto:

1a, 2a e 4a - La chiesetta di San Giuseppe, già in territorio di Chiaramonti, dal 1988 è in agro di Erula.

3a e 5a - I loculi del cimitero di San Giuseppe.

6a - Veduta della domus de janas di Murrone, agro di Chiaramonti.

Ultimo aggiornamento Domenica 02 Marzo 2008 23:26
 
Commenti (5)
Sos loculos de su campusantu…
5 Domenica 27 Marzo 2022 16:00
Rita Branca
Oh, una vera delizia, come di consueto: racconto denso di ilarità, ironia, delicatezza e un logudorese impareggiabile ????????????????????
Sos loculos de su campusantu…
4 Sabato 12 Marzo 2022 13:11
Rita Branca
Oh, una vera delizia, come di consueto: racconto denso di ilarità, ironia, delicatezza e un logudorese impareggiabile ????????????????????
Wow!
3 Martedì 03 Aprile 2018 12:44
ValentinaC.

Un racconto emozionante. Bellissima la descrizione dei galluresi d’Anglona.


Un saluto affettuoso dalla nipote di Giovanni Canopoli, abitante di Monte ‘e Mesu, che ora riposa a San Giuseppe.


---


Grazie Valentina. Ricambiamo i saluti nel ricordo dei tuoi nonni, persone che ricordiamo con grande affetto e malinconia. (c.p.)

saluti
2 Giovedì 10 Febbraio 2011 14:05
Paolo Spanu
Sono originario di San Giuseppe, ho letto l'articolo su San Giuseppe, fa piacere ogni tanto trovare notizie sulla storia passata della nostra terra. Ancora complimenti e Saludoso

---

Grazie per i complimenti e i saluti. Che ricambiamo. Facci sapere, se vuoi, dove ti trovi e cosa fati. Ciao. (c.p.)
Lu campusantu di Santa Maria di 'Ignola
1 Martedì 25 Novembre 2008 20:12
Guortiglossa
Mill'ha fattu ammintà lu ch'agghju lettu chizi. Si tiniani manni, li 'ignulési chi lu Cumunu di Trinitai l'éra fendi li locculi noi. Li dinà v'érani e l'impresa fési lestra. Falési puru lu 'escamu pa' la binidizioni (no' l'inaugurazioni, mancu mali). Candu z'hani postu lu primmu, ambaràa a anchi di fora, chi haiani 'sbagliatu li misuri. Abà li calasci li trattani pa' l'ossi, o pa' li stéddhi minori. Ma di chissi, a tempi d'ogghj no' ni nasci, meddh'e meddhu a murì.

Aggiungi un commento

Il tuo nome:
Indirizzo email:
Titolo:
Commento (è consentito l'uso di codice HTML):